In dat hoekje van mijn lijf

Foto: Roman Datsiuk on Unsplash

Ik voel je diep van binnen, verkrampt, wanhopig en verstijfd.
Tastend in het duister waarom niemand je ziet, hoort en voelt.
“Ik ben hier!” ben je gestopt met roepen.
Het maakte namelijk niets meer uit.
Verstild in een hoekje van mijn lijf.

“Wat zie ik daar nu, een beetje licht?”
“Kan en mag ik dan nu eindelijk?”
“Krijg ik dan toch nog een gezicht?”
Voorzichtig laat jij je zien, met al je pijn, verdriet en wanhoop.
Ook de verstilling mag er zijn, in dat hoekje van mijn lijf.

Ik zie, hoor en voel je.
Wat had jij het zwaar.
Al die spanning, geen vertrouwen, keer op keer.
Ik zie, hoor en voel je.
Mijn hart breekt telkens weer, in dat hoekje van mijn lijf.

“Wat heb jij toch moeten doorstaan.”
“Wat ben jij ongelofelijk sterk.”
“Ik ben trots op je.”
Fluister ik je, keer op keer.
Zodat je mag gaan ontspannen, daar in dat hoekje van mijn lijf.

Laat je tranen vloeien, laat de spanning gaan.
Jij verdient er te zijn, jij verdient te bestaan.
Kom maar uit dat hoekje, laat je helemaal zien.
Ik raak je nooit meer kwijt.
Én ik beloof je één ding: “Ik hou van jou, voor altijd!”.